အာစြတ္ပံု ျပင္(၁)
ကဏန္းတေကာင္ရဲ့မွတ္တမ္း
😕🙄👺🎃🤗🤔👍😓🤕😠😌
က်ေနာ္ ခုေရာက္ေနတဲ့ေနရာကေတာ့" ဗလံုးရႈပ္ေထြး" ရပ္ကြက္ ေဈး တခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကားေတြ ဆိုကၠားေတြ စက္ဘီးေတြ နဲ႔ ေခါင္းရြက္ ဗ်တ္ထိုး ေဈးသည္ေတြ တိုးေဝ႔ွေန
ၾက ၿပီး ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အပုပ္အသိုး ေတြနဲ႔ အမိႈက္ပံု ႀကီးေတြကလည္း ေခြးနဲ႔ က်ီးကန္းေတြ တရုန္းရုန္း ယင္တေလာင္းေလာင္းနဲ႔မို႔ "ဗလံုးရႈပ္ေထြး"ရပ္ကြက္လို ့ေခၚလိုက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့
က်ေနာ့လို ေဈးေတာင္းထဲက ကဏန္းတေကာင္ အေနနဲ႔ ေဈးနဲ႔
ရပ္ကြက္တခုကို Local guide
တေယာက္လို Tour guide
တေယာက္လို ရွင္းျပေနဖို႔လည္းမလိုအပ္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ
"ေခ်ာင္းရိုးစပ္က ရႊံ ့နန္းေတာ္ ၊က
ဏန္းမင္း ႀကီးေပ်ာ္ ၊ရံေ ရြေတာ္
ေဖာ္ တသင္း ငါးပ်ံမတို႔ ကပြဲခင္း"
ဆိုတဲ့ ဖိုးေဝလ ရဲ့ကဗ်ာ တပုဒ္ထဲကလို ေခ်ာင္းရိုး ေျမာင္းစပ္ေတြမွာ
ကိုယ့္ အခ်ဳပ္အ ျခာ အာဏာနဲ႔ ေန
ထိုင္ခဲ့တဲ့ ေတာ္ဝင္ကဏန္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွာ ရန္သူရဲ့ စစ္ျပဳလာမႈကို ကာကြယ္ႏိုင္ဖို ့မာေက်ာတဲ့ ခ်ပ္ဝတ္ တန္ဆာ ေတြဝတ္ဆင္ထား ၿပီး ႀကီးမားတဲ့
လက္ရုန္း လက္မ ႀကီးေတြလည္းရိွ တဲ့အတြက္ ေတာ္ရံု ရန္သူကိုေတာ့ မ ျဖဳန္ခဲ့ပါဘူး။ဒါေတာင္
Survival of the fittest
ဆိုသလို ကိုယ့္ထက္ အင္အားသာ၊ဉာဏ္သာတဲ့ တံငါဆိုတဲ့ လူသတၲဝါေတြရဲ့ ဗိုလ္က် စိုးမိုးမႈကို
ခံ ၾကရပါတယ္။ တံငါေတြက က်ေနာ္တို႔ကို ဖမ္းၿပီး လက္မ ႀကီးေတြကို သင္အူ ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္ေနွာင္ကာ
ေဈးကိုယူလာ ၿပီး ေဖာက္သည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ လက္ရိွ အေျခအေနကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔တကြ ကဏန္းတခ်ိဳ႕ဟာ ငါးစိမ္းတန္း ေဈးသည္တေယာက္ရဲ့ ဝါးေတာင္းတခုထဲမွာ ေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အသားျဖဴ ျဖဴ ဂင္တိုတိုလူတေယာက္က ေဈးေတာင္း
ေရွ ့မွာ ရပ္လိုက္ပါတယ္။
"ကဏန္း တေကာင္ ဘယ္ေလာက္လဲဗ်" ဆိုတဲ့အေမးကို
ေဈးသည္က လက္ငါးေခ်ာင္း ေထာင္ ျပလိုက္ရင္း
"တေကာင္ ငါးမူးပါ ခင္ဗ်၊
ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ယူမလဲ"
"က်ေနာ္ က ယ ၾတာေခ်ရမွာမို႔ ၃၂ ေကာင္ ယူရမွာပါ ၊နည္းနည္း ေလ်ာ့အံုးေပါ့"
ဝယ္သူရဲ့ ေဈးဆစ္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္ဟာ အိပ္ငိုက္ေနရာက မ်က္လံုးေတြေတာင္ ျပဴးသြားမိပါတယ္။လက္ ေတြ ႀကိဳးတုပ္ခံထားရတဲ့ ၾကားက ေဘာ္ဒီဝိတ္ကိုသံုး ၿပီး တ ျခားကဏန္းေတြအေပၚ ေရာက္ ေအာင္ အတင္းတိုးထြက္လိုက္ပါတယ္။က်ေနာ့လိုပဲ အေျခအေန ရိပ္စားမိလိုက္တဲ့ ကဏန္းတခ်ိဳ႕ကလည္း လိုက္တိုး
ၾကတာေၾကာင့္ ကဏန္း ခ်င္းပြတ္တိုက္မိကာ ပဋိပကၡ တခုေတာင္ ျဖစ္လုနီးပါးပါပဲ။ အမွန္ေတာ့
ယ ၾတာေခ်မယ္ ဆိုတဲ့ အသံဟာ
က်ေနာ္တို႔အတြက္ လြတ္ေျမာက္ေရး အသံ ၊ရွင္သန္မွု အသံပါပဲ။
ရက္စေတာရင့္ တခုခုက ေရခဲပံုးထဲမွာ ေအးခဲေသရမယ့္အစား
ေခ်ာင္းေျမာင္းတခုခု ထဲ သက္ေစ့အလႊတ္ခံရမယ့္ ကိစၥမ်ိဳးဟာ တကယ့္ကို နတ္သိ ၾကားမတဲ့ကိန္းမ်ိဳးပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေရာင္းသူ ဝယ္သူတို ့ေဈးတၫ့္သြား ၾက ၿပီး
"၃၅ ေကာင္ပဲ ရိွတာမို ့
ေတာင္းျပတ္ ၃ေကာင္အပိုယူသြားလိုက္ဗ်ာ" လို ့ေဈးသည္က သေဘာတူေပးလိုက္ေတာ့ အားလံုးမတိုးေဝ႔ွ ရဘဲ ယ ၾတာအုပ္စုထဲပါရေတာ့မယ္ဆို ၿပီး ကဏန္း ဘာသာနဲ႔ ေဝးခနဲ ဟစ္ေႂကြးလိုက္
ၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ယ ၾတာဆရာ ႀကီးရဲ့အိမ္ကို ေရာက္ခဲ့ ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ယ ၾတာဆရာ ႀကီးက သူ႔မိန္းမကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္
"မသန္းေရ ...ေဟးမသန္း ၊ငါမနက္ ျဖန့္ သက္ေစ့ ယ ၾတာအတြက္ ကဏန္း ေတြ ဝယ္လာတယ္၊ အဲဒါ ဒန္အိုး ႀကီးထဲထၫ့္ အဖံုး ဖံုး ၿပီး နင့္ ေက်ာက္ ပ်ဉ္နဲ႔ဖိထားလိုက္၊ ေၾသာ္ ..ဒါနဲ႔ ၃ ေကာင္အပို ပါလာတယ္ ၊အဲ့သံုးေကာင္ကိုေတာ့ စားဖို ့ ျပဳတ္ထားလိုက္၊
က်န္တဲ့ ၃၂ ေကာင္ေတာ့ မေလ်ာ့ေစနဲ႔ "
ဦးယ ၾတာရဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားေၾကာင့္ ဒန္အိုးထဲေရာက္စ
ကဏန္း ၃၅ ေကာင္ရဲ့ မ်က္လံုး
၇၀ ဟာ နဂိုလ္ျပဴးထက္ ပို ျပဴးကုန္ ၾကေပါ့။
"ငါေတာ့ အေသေယာင္ေဆာင္ ရုပ္ရွင္ရိုက္ရ ေကာင္းမလား"
"ေအး ဒါဆို မင္းပဲ အရင္ဆံုး အ ျပဳတ္ခံလိုက္ေပါ့ကြာ"
"ဟာ .. ဟုတ္သားပဲ၊
ငါလဲ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ႀကံမိ ႀကံရာ ၊ကံေကာင္းလို ့"
က်ေနာ္လည္း အ ျပဳတ္စာရင္း၃ ေကာင္ထဲမပါေအာင္
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ အိမ္ရွင္မ မသန္းက ေက်ာက္ပ်ဉ္ကိုဖယ္ အဖံုးဖြင့္ ၿပီး အိမ္ရွင္မတို ့ဉာဏ္ မ်က္စိနဲ ့ ကဏန္းမ်ားကို ေဝ့ ၾကၫ့္ပါတယ္။ဒီခါမွာ
ဒန္အိုးထဲက ကဏန္းအားလံုးဟာ
မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ရဲ ့
Moonwalker (လေပၚလမ္းေလ်ာက္ ကကြက္နဲ ့ေရွာင္တိမ္း
ေန ၾကေပါ့။ မသန္းႏႈတ္က ျပတ္ျပတ္ ျပတ္ ျပတ္ ျမည္ရင္း "လႊတ္ခ်င္းလႊတ္ရင္ အေသးေတြပဲ ျပန္လႊတ္ရမွာေပါ့ "လို ့ျမည္လိုက္ေတာ့အရင္က သူတို ့ကိုယ္သူတို ့ စစ္ပက္ ဘာညာနဲ႔ တကားကား ဟန္ေရး ျပေနတဲ့ ကဏန္းတခ်ိဳ ့ဟာ ခ်က္ခ်င္း အဖ်ားတက္ ကုန္ ၾကရဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့
သက္ျပင္းပူ ႀကီး မႈတ္ထုတ္ရင္းသေဗၺ crab တကာ ကမၼႆကာ လို႔ပဲ ႏွလံုးသြင္းေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ "ငယ္ေသာ္လွ၏ " သေဘာတရားအတိုင္း အေကာင္ ႀကီး ၃ ေကာင္
ျပဳတ္အိုးထဲဝင္သြားၾကရွာတယ္။
"မသန္းေရ ငွက္ေပ်ာသီး
အုန္းသီးေတြ ေရစင္ေအာင္ေဆးၿပီး ဇလံုထဲ ထၫ့္ခဲ့၊ သာႆနာပြဲ
ျပင္ရမယ္၊ မနက္အတြက္ ခုညကတည္းက ဆိုင္ရာ ပိုင္ရာေတြ ႀကိဳဖိတ္ထားရမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုေက်ာ္ေရ၊
ဒီမွာ ကဏန္း ျပဳတ္အိုး တည္ၿပီးရင္ လုပ္ေပးပါ့မယ္"
ဦးယ ၾတာရဲ့ နာမည္က
ကိုေက်ာ္မွန္းခုမွသိလိုက္ရပါတယ္။ က်ေနာ္သတိထားမိသေလာက္ ကိုေက်ာ္က ပရိတ္ပဌာန္းရြတ္လိုက္ ေၾကးစည္တေနာင္ေနာင္ ထုလိုက္နဲ႔ မ ၾကာခဏ အမ်ွေဝလိုက္လုပ္ရင္း သန္းေခါင္တိုင္ခဲ့ပါတယ္။က်ေနာ္အပါအဝင္ ကဏန္း
၃၂ ေကာင္လံုးကေတာ့ ကိုေက်ာ္
ေၾကးစည္ထု အမ်ွေဝတိုင္း သာဓု သာဓု သာဓု ဆို ၿပီး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓု ေခၚလို ့ေန ၾကပါတယ္။ မနက္ ျဖန္က်ရင္ မိမိတို ့ ရွင္သန္ လြတ္ေျမာက္ ၾကေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ပီတိ စိတ္ေၾကာင့္ ဟို
ျပဳတ္အိုးထဲက စစ္ပက္ ၃ေကာင္ကိုေတာင္ သတိမရေတာ့ပါဘူး။ဒီလို နဲ႔ ဒန္အိုးဖြင့္သံ ၾကားလိုက္ ၿပီး "ဟယ္...ကိုေက်ာ္ေရ ၊ဒီတေကာင္ မလႈပ္ေတာ့ဘူး ၊အဲ ေသေန ၿပီေတာ့ "ဆိုေတာ့ ဟိုက"အဝိဂတ ပစြေယာတိ" ေနာင္ေဝ ေဝ။"အိုးထဲ ထၫ့္ ျပဳတ္လိုက္။
အမွန္ေတာ့ အိုးအဖုန္းကေလလံု တဲ့အထဲ အေပၚက
ေက်ာက္ပ်ဉ္နဲ႔ပါ ဖိထားေလေတာ့
ေအာက္ဆီဂ်င္က က်သထက္က်လာေနတယ္။ ဒီ ၾကားထဲ တခ်ိဳ ့ေကာင္ေတြက ခုခ်ိန္ထိ ကိုဗစ္ရွီးမထိုးရေသး။
ဒီလိုနဲ႔ နာရီဝက္တခါေလာက္ "ဟယ္...ကိုေက်ာ္ေရ ၊ဒီတေကာင္ မလႈပ္ေတာ့ျပန္ဘူး ၊အဲ ေသေန ၿပီေတာ့ "ဆိုလိုက္တိုင္းဟိုက"အဝိဂတ ပစြေယာတိ" ေနာင္ေဝ ေဝ။"အိုးထဲ ထၫ့္ ျပဳတ္လိုက္ခ်ည္း ၾကားေနရေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းႀကီး ေၾကးစည္ထု
အမ်ွေဝလိုက္တိုင္း သာဓု ေခၚသံေတြကလည္း တ ျဖည္းျဖည္း တိုးသြား ၿပီး ေနာက္ဆံုး ကဏန္းဘာသာစကားနဲ ့ အ ျမႈပ္ထြက္လုမတတ္ စြိစြိ စြစြ ေအာ္ေန ၾကေလရဲ့ ။က်ေနာ့မွာလည္း ကိုယ့္အလွၫ့္ေရာက္လာမွာ ေတြးေၾကာက္ရင္း သူတို ့ကို ျမင္ေနရတာ Facebook နဲ႔ YouTube ၾကၫ့္ရသလို ေခါင္းေနာက္လာတယ္။
