SATIRE
(သေရာ္စာ)
"ယံုလား"
႐ွင္လူ(ေတြးမိတာေလး)
"ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီေနရာဟာ ဆႏၵျပတဲ့ေနရာမဟုတ္ဘူး ျပန္ၾက"
"မျပန္ဘူး ငါတို႔ေယာက်ာ္းေတြေနာက္ကို လိုက္လာတာ"
"ခင္ဗ်ားတို႔ေယာက္်ားေတြကို ဖမ္းတာမဟုတ္ဘူး၊ ေမးစရာ႐ွိလို႔ေခၚတာ၊မဆိုင္တဲ့လူေတြျပန္ၾက၊ ေမးစရာ႐ွိတာေမးၿပီးရင္ျပန္လႊတ္မွာ"
"ငါတို႔ အထဲဝင္မယ္"
"ဝင္လို႔မရဘူး၊ ေမးစရာ႐ွိလို႔ ေခၚထားတဲ့လူပဲဝင္ရမယ္၊ က်ဳပ္တို႔ဖမ္းတာမဟုတ္ဘူး၊ သစ္ေတာက သစ္ျဖဴပင္ေတြခုတ္တယ္ဆိုၿပီးတိုင္ထားလို႔ ေခၚေမးတာ"
"အမေလး..က်မေယာက္်ားကိုဖမ္းရင္ က်မကိုပါဖမ္းပါ၊ သူလုပ္ေႂကြးေနတာပါေတာ့..အီး..ဟီး"
"ခင္ဗ်ားတို႔ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူလဲ၊သူနဲ႔စကားေျပာမယ္"
"ေခါင္းေဆာင္မ႐ွိဘူး ၊အားလံုးေခါင္းေဆာင္ေတြခ်ည္းပဲ"
ရဲစခန္း ဂိတ္တံခါးမွာ ဝိုင္းတိုးေနၾကတဲ့ရြာသားေတြကို စခန္းမႉးက သံတံခါးတြန္းပိတ္ထားရင္း ေအာ္ဟစ္ေျဖ႐ွင္းေနပါတယ္။
႐ွင္လူႀကီးက ဒီသတင္းဗြီဒီယိုကိုၾကည့္ရင္း ရင္ေမာမိေပါ့။ အင္း..ဒီစခန္းမႉး အခက္အခဲကိုၾကည့္ရင္း ႐ွင္လူႀကီးတို႔ ထင္ရာစိုင္းရပ္ဝန္းေဒသႀကီး အေၾကာင္းေတြ ဆက္စပ္ေတြးမိသြားပါတယ္။ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိစၥေျဖ႐ွင္း ရတာ ခုသတင္းဗြီဒီယိုထဲက အတိုင္းပါပဲ။ အဖြဲ႔အသီးသီးက တရြာလံုးကလူေတြလိုျဖစ္ၿပီး အားလံုးကိုကိုယ္စားျပဳႏိုင္သူရယ္လို႔မ႐ွိ၊ ဖယ္ဒရယ္ေျပာသူကေျပာ ကြန္ဖက္ဒေရး႐ွင္း ေျပာသူကေျပာ၊ တေယာက္တေပါက္ ကိုယ္သန္ရာကိုယ္ေျပာေနလိုက္ၾကတာ ျပႆနာက ေျဖ႐ွင္းတဲ့ဆီမေရာက္ပဲ ေနျမင့္ေလ အ႐ူးရင့္ေလ ဆိုသလို ။
"ခင္ဗ်ား တို႔ ေျပာမရရင္ ေသနတ္နဲ႔ပစ္မွာေနာ္"
"ပစ္လိုက္ ပစ္လိုက္၊ ေအာင္မယ္ေလး ကိုယ့္ေယာက္်ားဖမ္းသြားလို႔လိုက္လာတာကို ေသနတ္နဲ႔ပစ္မယ္တဲ့ေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔မွာ ကားတို႔ ဖုန္းတို႔ေတာင္ ျမင္ဖူးခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး"
ဗုေဒၶါ၊ ဒီေတာသူမႀကီးေျပာပံုအရ ႐ွင္လူႀကီး ၾကည့္ဖူးခဲ့တဲ့ The God must be crazey ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားကိုသတိရမိတယ္။ အဲဒီကားထဲက မင္းသား Toma ဟာ Bush farmer (တကယ့္ေတာက်တဲ့ေတာသား)ေပါ့ဗ်ာ။ရြာကိုဒုကၡေပးေနတဲ့ ကိုကာကိုလာပုလင္းႀကီးကို ဘုရားသခင္ဆီျပန္ပို႔ဖို႔ ကမၻာအစြန္းကိုထြက္လာရင္း ဘိုက္ဆာေတာ့ သူမ်ားေမြးထားတဲ့ဆိတ္အုပ္ထဲကဆိတ္တေကာင္ကို ျမားနဲ႔ပစ္၊ မီးကင္စားေနတုန္း ပုလိပ္အဖမ္းခံရၿပီး အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ခဲ့ရတာ။ သူတို႔ ေတာသားေတြအဖို႔ ရြာမွာ no crime,no punishment တဲ့ဗ်၊ ျပစ္မႈမရွိ၊ျပစ္ဒဏ္မရွိတဲ့ျငိမ္းခ်မ္းရြာေလးပါ။
ထူးထူးေထြေထြ အဖိုးတန္ပိုင္ဆိုင္မႈဆိုလို႔ဘာမွမ႐ွိခဲ့တဲ့သူတို႔ရြာေလးမွာကိုကာကိုလာပုလင္းေရာက္လာ၊ပထမေတာ့ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။
ေနာက္ေတာ့ စမ္းသံုးၾကည့္ၿပီး အရြက္ေတြအသီးေတြ ႀကိတ္လို႔ရတာသိေတာ့ တေယာက္တလက္ငွါးသံုးၾက ၊ ေကာင္းမွန္းသိေတာ့ေမာင္ပိုင္စီးခ်င္သူကျပန္မေပး၊ လုၾကယက္ၾကရင္းပုလင္းနဲ႔ေကာက္ေဆာ္လိုက္တာေခါင္းကြဲတဲ့သူကကြဲ။အမႈမ႐ွိတဲ့ရြာထဲမွာအမႈေပၚလာလို႔ Toma ကဒီပုလင္းႀကီး ဘုရားသခင္ဆီျပန္ေပးဖို႔ခရီးထြက္လာရင္း အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ရတာပါ။ခု ကားမျမင္ဖူး၊ဖုန္းမျမင္ဖူးဆိုတဲ့ရြာသားေတြခမ်ာလည္း ဒီသစ္ျဖဴပင္ေတြသစ္ေတာဦးစီးက ေစာင့္ေ႐ွာက္ထားတယ္ဆိုတာသိေရာသိၾကရဲ႕လား။အဲတခုေတာ့သူတို႔သိသဗ်။ရဲကေမးစရာ႐ွိလို႔ေခၚတယ္ဆိုတာေတာ့ ယံုၾကည္ပံုမရဘူး။ယံုရင္ ဒီလိုအလုပ္ပ်က္အကိုင္ပ်က္ခံၿပီးတရြာလံုး ဘယ္လိုက္လာလိမ့္မတုန္း။အင္း ..တေန႔တေန႔ ဦးဦးရဲႀကီးေတြတလြဲေတြလုပ္တာေတြ လာဘ္စားတဲ့သတင္းေတြကလည္းမိႈလိုေပါက္။
တကယ္ေတာ့ ေက်းလက္ျပည္သူနဲ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔အၾကားမွာ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္သင့္တယ္ထင္တာပဲ။လြန္ခဲ့တဲ့သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ဝန္းက်င္က ႐ွင္လူတို႔ဆီမွာ စစ္အစိုးရနဲ႔ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးမွာေသာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳ အႏိုင္ရပါတီ NLD နဲ႔ Confidence building (ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္တယ္)ဆိုတဲ့ကာလတခု႐ွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲဦးေဆာင္က်င္းပေပးတဲ့ စစ္အစိုးရကလည္ းပါတီစံုဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို လကၡံယံုၾကည္လို႔ လုပ္ေပးတာ။ ၀င္အေရြးခံၿပီးမဲအမ်ားစုနဲ႔အႏိုင္ရပါတီကလည္း ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစံနစ္ကို လကၡံယံုၾကည္လို႔ ဝင္အေရြးခံခဲ့တာ။ အဲ့တာ ယံုၾကည္မႈကို ထပ္မံတည္ေဆာက္ရတယ္ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းပဲ ဘာေတြမယံုၾကည္ရသလဲဆိုတာ သိၾကမွာေလ။ ႐ွင္လူတို႔ေစာင္ေတာသားေတြမွာေတာ့ သူတို႔မယံုမၾကည္ျဖစ္ေနတာနဲ႔ အဲ့ဒီ ၉၀ ခုေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ လႊတ္ေတာ္ေပၚေပါက္မလာပဲ
ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း၂၀ ေက်ာ္အၾကာမွာ စပယ္ယာပတ္စ္ေရြးေကာက္ပြဲတခုထပ္လုပ္ေပးရျပန္တယ္။
အင္း..ခုလည္း ရြာသားေတြ၊ ေစာင္ေတာသားေတြထဲက ေမြးဖြားလာၿပီး ကူညီပါရေစ ဆိုတဲ့ ျမန္မာနိုင္ငံရဲတပ္ဖြဲ႔ၾကီးနဲ႔ အသစ္တဖန္ ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါမွ ေပါ့ေလ။ တရားဥပေဒေတြ အသက္ဝင္မွ လူအားလံုး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အပူအပင္ကင္းကင္းေနၾကရမွာ။ ႏို႔မို႔ ေန႔တိုင္း ဖ ာတန္းမီးေလာင္သလို သတင္းေတြခ်ည္းေတြ႔ေနရမွာ။ အဲေတာ့ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႔ကို ျပည္သူကယံုၾကည္မွလည္း အရာရာအဆင္ေျပမွာ။ တခ်ိန္က အာဆီယံနိုင္ငံတခ်ိုဳ ့ျမန္မာစစ္အာဏာ႐ွင္အစိုးရကို Constructive engagement ဆိုတဲ့ အျပဳသေဘာ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးထားဖို႔ လည္း လိုသေပါ့ေလ။
ဦးဦး ရဲႀကီးေတြလည္း ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေနပါၿပီ။ ယံုလား....
႐ွင္လူ
