ဘာရယ္မဟုတ္ စာေျခာက္ရုပ္
⛄⛄⛄⛄⛄⛄⛄⛄
အပိုင္း(၃)
ခုတေလာ အိပ္မက္ေတြ ခဏခဏ မက္ ေနတယ္။
အိပ္မက္ထဲမွာ ရြာကို ျပန္ေရာက္ေနတယ္။ ႏွစ္ပရိ ေစၧဒေတြ ၾကာခဲ့လို ့ပဲလား ၊ ရြာလမ္းေတြက မမွတ္မိေအာင္ ေျပာင္းလဲေနတယ္။
ရြာထိပ္ အမွတ္(၃)ကားဂိတ္ က ကိုလွစိန္ (ကိုဖိုးေခြး) တို ့အေအးဆိုင္ေနရာလည္း အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့။ ခပ္ ႀကီးႀကီး အေဆာက္အဦ တခု ျမင္ေနရတယ္။အထဲမွာ လည္း ကိုယ္မသိတဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္း မိန္းကေလး တခ်ိဳ ့ေတြ ့တာနဲ ့
"ကိုလွစိန္ ရိွေသးလား" ေမးေတာ့ သူတို ့က
"မသိဘူး ၊ဘယ္ကိုလွစိန္လဲ"။"ကိုဖိုးေခြး လို႔လဲ
ေခၚတယ္ ၊ သူရိွရင္ အသက္၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရိွ ၿပီ"။ မိန္းကေလးေတြက ေခါင္းခါ ၿပီး
သူတို႔ လုပ္လက္စေတြ ဆက္လုပ္ေနတယ္။
ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေလာက္အတြင္း ကြင္းဆက္ေတြက ဒီေလာက္ေတာင္ ျပတ္သြားရသလား။
ကိုဖိုးေခြး အိမ္ေနရာေတြ ့ၿပီး ကိုဖိုးေခြးကို သိသူမရိွ။ တကယ္ဆို ဒီေနရာမွာ ကိုဖိုးေခြး သားသမီး ေျမးစသူေတြရိွေနရမွာမဟုတ္လား။
ကိုဖိုးေခြး အိမ္ေထာင္ေတြဘာေတြမက်ဘဲ
ရြာက ထြက္သြားခဲ့ေလသလား။ ဒီလိုနဲ ့ ရြာလယ္က ဘ ႀကီးလိႈင္အိမ္ဘက္မွန္း ၿပီး လာခဲ့တယ္။ဘ ႀကီးလိႈင္ အိမ္မွာလည္း ဘ ႀကီးလိႈင္ေရာအရီး ေဒၚတင္ေအးေရာ ေမးမရ။ ဘ ႀကီးလိႈင္သားသမီးေတြ က မိမိနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္းေတြခ်ည္း။ခုေ တြ႕သူေတြက မိမိထက္ အတန္ငယ္ေန ၾကတဲ့ မ်က္ႏွာသစ္ေတြ။ ရြာနားမွာ စက္မႈလက္မႈ အထက္တန္းေက်ာင္း လာဖြင့္ လို ့ ေရာက္လာတဲ့ ဝန္ထမ္း အဆက္အႏြယ္ေတြလား။ဘ ႀကီးဘိုေက အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ဒီအတိုင္း။ ဖန္ပုလင္း ေလးေတြ အစီအရီကို စင္ကေလးနဲ႔ တင္ထားတဲ့ အိမ္ဆိုင္ကေလးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ ေနေပမယ့္ လက္ရိွ က Restaurant ဆန္ဆန္ အခင္းအက်င္းမ်ိဳး ျမင္ေနရတယ္။ရြာရဲ့ တခုထဲေသာ အိမ္ဆိုင္ ကေလးမွာ မိမိဝယ္စားေနက် ဖြဲႏုမုန္ ့ပုလင္းကေလးေရာ ပယ္ပယ္မင္း ဆိုတဲ့ေရာင္စံု သ ၾကားလံုး ပုလင္းေလးေရာ မရိွေတာ့။ ဆိုင္ေနာက္ ၾကမ္းခင္းမွာ ႀကံဳ ့ႀကံဳ ့ကေလး ပဆစ္တုပ္ထိုင္ေနတတ္တဲ့ မိတင္လွ ကို ေတြ ့မလား ေမးလိုက္ေတာ့လည္း သိသူမရိွ။ မိမိနဲ႔ မီးဝင္မီးထြက္ ေမြးခဲ ့ၿပီး ၇ ရက္ ႀကီးတဲ့ မိတင္လွ ၊ အသား ျဖဴ ျဖဴ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါး၊မ်က္ခံုးထူထူ ဆံပင္ ေကာင္းေကာင္း နဲ႔ လံုး ႀကီးေပါက္လွ။မိမိကိုေ တြ ့လိုက္ရင္ တရင္းတႏွီး ႏွစ္လိုဖြယ္ အ ၿပံဳးနဲ ့ ဆက္ဆံတတ္သူ။အဲေတာ့ ခုေန မိတင္လွ ရိွေနေသးရင္ မိမိနဲ ့ရြယ္တူ ၆၈ ႏွစ္အရြယ္ အဖြား ႀကီးေပါ့။ အဖြားက မိမိနဲ႔ မိတင္လွကိုစံုဖက္ေပး ၿပီး သံုးဧကခြဲ ရိွတဲ့ ဒူးရင္းၿခံ ႀကီးကို သြားေလသူ အဖိုး သာဦး ကိုယ္စား လုပ္ကိုင္ေစမတဲ့။ အဖြားစီမံကိန္းေတြ မစတင္မီမွာပဲအေဖနဲ႔ အေမရဲ့ ရံုးတက္ကြာရွင္းမႈ အ ၿပီးမွာအေဖ့ ဘက္ပါခဲ့ ရ ၿပီး ရြာက ထြက္ခဲ့ရတယ္။သားသမီး ေလးဦးလံုး အေဖ့ကိုေပး ၿပီး ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္နဲ ့လဲခဲ့တဲ့ အေမ့ကိုလည္း ဆတ္ဆတ္ခါနာက်ည္းမိေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္လံုး လံုး ေျခဦး ျပန္မလွၫ့္ ခဲ့တဲ့ရြာကို ခုအသက္ ၆၈ ႏွစ္ေက်ာ္ကာမွ ျပန္ေရာက္ေနရ ၿပီ။ ဒါေတာင္ ကိုယ္က ျပန္တာမဟုတ္၊အိပ္မက္က ျပန္တာ။ဘာသဲလြန္စ မွ ရွာမရတဲ့အဆံုးရြာဦးက "ေမဓါရာမ ဝိဟာရ"ေက်ာင္းဘက္ေျခဦးလွၫ့္ခဲ့မိတယ္။ လက္ရိွ ဆရာေတာ္က အသက္ ၃၀ စြန္းစြန္းပါပဲ။ "တပၫ့္ေတာ္က ေဒၚမာဘု ရဲ ့ေျမးပါ၊ ဒီေက်ာင္းမွာပဲ မူလ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ႀကီးဆီမွာ ရွင္သာမေန ျပဳခဲ့တာပါ"
ဆိုေတာ့ "အင္း ဆရာေတာ္ ႀကီး ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတာေတာင္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ခဲ့ ၿပီ"
ေက်ာင္ထိုင္ဘုန္းႀကီးက ဒီေလာက္ပဲ ေျပာႏိုင္တယ္။ ေဒၚမာဘု လည္းမသိ။ရြာ သမိုင္းလည္းမသိ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ တုန္းက အိမ္ေျခ ၃၀ ေလာက္သာရိွခဲ့တဲ့ရြာကေလး ရဲ့
သမိုင္းအစကို သက္ေတာ္၃၀ ေလာက္သာရိွေသးတဲ့ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္က ဘယ္သိႏိုင္မွာလဲ။
ဒီလိုနဲ ့ အေမ့ အိမ္ကို ဘယ္လိုရွာရမလဲ။ ဘယ္သူ ့ကိုေမးရမလဲ။ ခုေနအေမ ရိွေသးရင္ ၊အေမက ၁၇ ႏွစ္သမီးအရြယ္မွာမိမိကိုေမြးခဲ့တာဆိုေတာ့ ၊လက္ရွိမိမိအသက္ ၆၈+၁၇=၈၅ ႏွစ္ အရြယ္ေပါ့ ။မိမိတို ့နဲ႔ ေမြးခ်င္း နို ့စို႔ေကာင္ (ရံုးတက္ကြာရွင္းစဉ္က
အေမနဲ႔ ပါသြားတဲ့ အငယ္ဆံုးညီ)ေအာင္စိုးအ ျပင္ အေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႔ ေမြးတဲ့ ကေလးေတြေတာင္ ခုေနရိွရင္ အသက္ ၅၀ ဝန္းက်င္ေတြေနမွာ။
ဒါေပမယ့္ တရြာလံုးလည္း တစိမ္းေတြခ်ည္းပဲ။
အေမ....အေမ အေမ့အိမ္ ဘယ္မွာလဲ ၊အေမ အေဖ့ကို ရံုးတက္ကြာရွင္းခဲ့တာ မမွားခဲ့ဘူး အေမ။ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳ ၿပီး သားသမီးေတြ ပြားစည္းခဲ့တာလည္း မမွားခဲ့ဘူး။ သားက ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကၫ့္ ၊ဝ တၴ ုေတြဖတ္ ၿပီး သားသမီးေတြ အတြက္ ဘဝစေတးခံ ၊ လင္ဆိုးမယား တဖါးဖါး အ ျဖစ္နဲ႔ မမ်ွတတဲ့ ေလာက ႀကီးကို ေခါင္းငံု ့ခံတဲ့ အေမမ်ိဳး မ ျဖစ္ခဲ့တာကိုအဲ့လို ရုပ္ရွင္အေမ ဝတၴ ုအေမ မ ျဖစ္ရေကာင္းလားဆို ၿပီး အေမ့ကို ထာဝရ စြန္ ့ခြာခဲ့တဲ့ သားကသာ မွားခဲ့တာပါ။
အပိုင္း(၄)ဆက္ရန္
